کاروان

............. دیدار ( داستان کوتاه )

چندماهی بود که ندیده بودمش ... زنش نمی

گذاشت !! در حسرت دیدنش میسوختم . اون

هم مثل من بود ولی از زنش حسابی می

ترسید مخصوصا که سرپیری به کمک او احتیاج

داشت . منم که با هزار گرفتاری و اخم وتخم

شوهر و درس و مشق و دانشگاه و درس بچه

ها و خرید و پخت وپز و صدها دوندگی ارتباطم

با او قطع شده بود . مخفیانه پیغام داد که در

جایی خلوت به دیدارش بروم که هم زن او

نفهمد وهم شوهر و بچه ها و خواهر و

برادرهایم . دهن بعضی ها لق بود وامکان

داشت ملاقات ما به گوش زنش برسد ........

وقتی دیدمش بی اختیار در آغوشم گرفتم و

سرم را روی سینه اش که چون قلب بچه

گنجشکی هراسان می تپید گذاشتم و در

مقابل چشمان حیرت زده مردم بوسیدمش و زار

زار گریستم . مارا بردند کلانتری ! وقتی

شناسنامه من و پدرم را می دادند نمی

دانستند با چه زبانی معذرت خواهی

کنند .........................

×××

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ٦:٤٩ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/۱٠/۳